مشکلی که بسیاری از ما داریم این است که به مسائلی که مبتلا هستیم و روزهای ما را شکل می‌دهند را یا نمی‌دانیم، ویا علیرغم دانستن به عمق آنها آگاه نیستیم. مانند ماهی که در آب برکه ای آلوده شنا می‌کند اما نمی‌داند، زمانی متوجه آن می‌شود که دست بیرونی او را از آن محیط خارج کند تا بتواند در آبی زلال و پاک شروع به شنا کند. یا خود آگاهانه به اکتشاف دست بزند و به دنبال زلال بودن برود. در این صورت است که تفاوت را احساس خواهد کرد.

ما نیز مانند ماهی در محیطی ذهنی مان شنا می‌کنیم. اگر محیط ذهنی سالم و پاک و مناسبی داشته باشیم، افکاری سالم و کارآمد خواهیم داشت اما اگر محیط ذهنی مناسب نداشته باشیم، افکاری زیان بخش و آزاردهنده خواهیم داشت. و این همان جای سخت کار است که دیدن ایرادات شرایطی که در آن هستیم مشکل می‌نماید و نیاز به اندیشه ای از جایگاهی بالاتر دارد.

این سخن گفتن با خود سرچشمه بخشیدن خود است. بخشیدن خود بسیار سخت‌تر از بخشیدن دیگران است. اینکه نتوانیم خود را ببخشیم یکی از موانع اصلی تغییر است. ما باید گذشته خود را بپذیریم و سپس به آن پشت کنیم. توجه به گذشته همیشه باعث می‌شود که از تمرکز بر حال و برنامه داشتن برای آینده باز بمانیم. زمانی که خود را می‌بخشیم و می‌خواهیم که گذشته را به فراموشی بسپاریم آرامشی به سراغ ما می­آید که به ما کمک می‌کند آنچه لازم است را بیاموزیم. در این صورت است که رودر روی واقعیت خواهیم ایستاد، فرد مجرب و دوران دیده ای خواهیم شد و خواهیم توانست لحظه حال را درک کنیم و آینده را ببینم و بسازیم.